تهمت یکی از مواردی است که جامعه ی امروز ما درگیر آن شده است و چه راحت وبدون واهمه و ترس از خدا افراد به هم انگشت اتهام دراز میکنند.       

در این زمینه کلام معصومان راه گشا خواهد بود که در زیر به آنها اشاره می کنم: 
امام علی - علیه السلام - فرمود: هیچ بی شرمی و وقاحتی چون بهتان زدن نیست. 
 
 امام صادق - علیه السلام - در این زمینه می فرمایند: هر کس به برادر دینی خود تهمت زند حرمتی میان آن دو به جا نمی‏ماند.  
 
 امام علی - علیه السلام – نیز فرمودند: بهتان زدن به آدم بی گناه (گناهش) بزرگتر از آسمان است. 
 
  پیامبر خدا - صلی الله علیه و آله – همچنین فرمودند: هر کس به مرد یا زن مؤمن بهتان زند یا درباره او چیزی بگوید که از آن مبراست، خداوند متعال در روز رستاخیز او را بر تلّی از آتش نگه دارد تا از حرف خود درباره آن مومن برگردد.

اما غیبت

آثار غیبت

غیبت سه نوع اثر دارد. در درجه نخست بر رابطه غیبت کننده با غیبت شوندگان تأثیر منفى مى گذارد. کسى که از او غیبت شده است وقتى آگاه شود که در مجلسى از او به زشتى یا بدى یاد شده است از غیبت کننده ناخرسند مى شود و او را مسئول خدشه دار شدن وجهه و آبرویش مى داند. غیبت کننده با تعرض به آبروى دیگرى او را از موقعیت اجتماعى اش ساقط مى کند و این کار در حالى انجام مى گیرد که او از آنچه درباره اش مى گویند بى خبر است و نمى تواند براى پوشیده ماندن عیوبش اقدام کند. خداوند در قرآن کریم پس از نهى از غیبت، تشبیه رسایى براى نمایاندن زشتى آن آورده است.

لایغتب بعضکم بعضا أیحب احدکم ان یأکل لحم اخیه میتا فکرهتموه؛ 3

وبعضى از شما غیبت بعضى نکند، آیا کسى از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده اش را بخورد؟ از آن کراهت دارید.

این آیه نشان مى دهد که غیبت کننده به برادر مؤمن خود آسیبى مى زند که او از آن غافل است. در حالیکه خوردن معمولا عملى است که با التذاذ توأم است، غیبت کردن کارى نفرت انگیز است. غیبت اگرچه به انگیزه التذاذ صورت مى گیرد، ولى با آگاه شدن از واقعیت آن نه تنها لذت بخش نیست که بسیار ناخوشایند است. این ناخوشایندى را همگان درک مى کنند، همانگونه که همه ناخوشایندى خوردن گوشت برادر مرده خویش را درک مى کنند.

اثر دوم غیبت، اثرى اجتماعى است. کسانى که شنونده غیبت هستند همواره این احتمال را مى دهند که غیبت کننده در غیاب آنان نیز از عیوبشان سخن گوید. در نتیجه رابطه آنان با غیبت کننده تضعیف مى شود. در صورتى که غیبت زیاد صورت گیرد محیط اجتماع امنیت خود را از دست مى دهد وآبروى انسانها در خطر مى افتد.

بسیارى از اهداف دین از طریق ایجاد پیوند و الفت اجتماعى قابل دسترسى است و شارع، احکامى را وضع کرده است تا مردم از طریق تعاون و مشارکت در هدف و مسیر به آن اهداف دست یابند. این تعاون و همکارى نیازمند خوش بینى متقابل مردم است. غیبت از جمله گناهانى است که محیط را براى ایجاد همدلى نامناسب مى کند و رسیدن به اهداف اجتماعى را دشوار مى سازد. در صورتى که غیبت کننده از زشتیهاى اخلاقى دیگران یاد کند، در واقع آنها را رواج مى دهد، قبح آنها را از دلها مى ریزد ومحیط را از نظر اخلاقى آلوده مى کند. امام صادق علیه السلام فرمودند:

من قال فى مؤمن ما رأته عیناه وسمعته اذناه فهو من الذین قال اللّه عزوجلّ: انّ الذین یحبّون ان تشیع الفاحشة فى الذین آمنوا لهم عذاب الیم؛ 4

کسى که درباره مؤمنى آنچه به چشم دیده و به گوش شنیده بگوید، از جمله کسانى است که خداوند فرمود: کسانى که دوست دارند که زشتکارى در میان آنان که ایمان آورده اند، شیوع پیدا کند، براى آنان عذابى پردرد خواهد بود.

سومین اثر غیبت در رابطه انسان با خداست. کسى که غیبت مى کند از فرمان خدا سرپیچى کرده است و کیفر الهى در انتظار اوست و آخرتى ناخوشایند خواهد داشت؛ زیرا نیکیهاى او همه به آتش این عمل مى سوزد. امام صادق علیه السلام فرمودند:الغیبة حرام على کل مسلم وانها لتاکل الحسنات کما تأکل النار الحطب؛5

غیبت بر هر مسلمانى حرام است و هر آینه نیکیها را مى سوزاند چنانکه آتش هیزم را مى سوزاند.

دشوارى کار غیبت کننده از آن روست که جبران گناهش وابسته به رضایت کسانى است که غیبت آنها را کرده است. پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله فرمودند:

من اغتاب مسلما او مسلمةً لم یقبل اللّه صلاته و لاصیامه اربعین یوماً و لیلةً الاّ ان یغفر به صاحبه؛ 6

کسى که غیبت زن و مرد مسلمانى را کند خداوند نماز و روزه او را تا چهل روز و شب نمى پذیرد، مگر آنکه برادرش او را ببخشاید.

خیلی مواظب باشیم پرتگاه همین نزدیکی هاست!!!